[English translation below] KSIĘŻYCOWA Nad wschodnim lasem błyska pierwsza wieczorna gwiazda, i w mroku się kołysze - latarnia, którą księżyc przed sobą niesie. Gwiazda zwierzęca, co dla zwierząt świeci, budzi lasy nocnych stworzeń, daje znak, że zaraz wtoczy się na niebo jasny krąg planety pełnej jak oko. Ciągną ku niej dzikich korowody, cicho, aż słychać jak przemyka bezszelestna mgła. Lisią ścieżką, sarnim duktem i borsuczym tropem, gdy nad czubami drzew rośnie krwawy krąg. Przewodniku nasz, światło naszych dróg! Łuna-luna, zmienia-mieni, świecidełko zerka, z wody w niebo, z nieba w ziemię, odbija się pełnia. Woda ożywa, podnosi, opada, drży, spełnia się, łagodnieje, zamyśla się, duma, a dołem suną szare korowody zwierząt, a górą - gwiazdy w kluczach, białe jak łabędzie, mleczną, ptasią, żurawią drogą dusz... Przewodniku nasz, światło naszych dróg! Sarnia ścieżka pod gruszą wzbija się do nieba. Las czy gwiazda- jedno srebro, aż po brzeg wybrzeża nocy. Czy po rosie, czy po chmurze stąpa teraz smukła łania? Senne lisy i łasice płyną w sów i ciem dziedzinie. Miesiąc pyszni się w przestworzach, nęci zmysły odurzone. Na wody rzucił urok, opętał rośliny, świat zwierzęcy, wnętrza kobiet... Dzikie korowody prą ku światłu, zbiera się wszechwiedzący sabat... Przewodniku nasz, światło naszych dróg! Gdy zgaśnie, po nim przyjdą trzy noce zupełnie ciemne, za nimi próżne, puste dni. I tylko czekać, czekać, zagubieni w cieniach, aż w oczach ciemnych znowu błyśnie krwawy krąg. Zamknąć ten strach w źrenicy, w pustej łodydze, dziupli, kości, by nie wyszedł, póki srebro wzywa dzikie kręgi, zanim miesiąc naciągnie lisią czapę mrozu i śmierć nadciągnie cicho pod osłoną zimy. A teraz świeć! świeć! aż po brzeg! Wszechwiedzący sabat! Sławią cię zwierzęta zielone jak trawa. Zielona mleczna droga – wąska ścieżka sarnia, omszała, omszona, mszarna. Przewodniku nasz, światło naszych dróg! Hej, hej, ciemniej i ciemniej, mniej, mniej światła na niebie. Miej, miej na nas wejrzenie w swoich wiecznych przemianach! Hej, hej, ciemniej i ciemniej, hej, hej, mnożą się cienie, hej, hej, woła do ciebie twoja dzika gromada! LUNAR SONG Over the eastern forest blinks the first evening star, and it sways in the dark - lantern, which the moon carries before itself. An animal star that shines for the beasts, awakens the forests of nocturnal creatures, gives a sign, that soon a bright circle will roll into the sky a planet full like an eye. Processions of the wild streams towards it, so quietly, you can hear the noiseless fog flitting. Along the fox path, roe deer track and badger trail, when a bloody circle grows above tree tops. Oh, our guide, the light of our trails! Glow-luna, changes-flickers, trinket glances, from water to heaven, from heaven to earth, the full moon is reflected. Water comes to life, raises, falls, trembles, fulfills, softens, thinks, muses, and down - gray processions of animals pass, and up - stars in wedges, white like swans, along milky, birdy, cranes’ way of souls ... Oh, our guide, the light of our trails! Roe deer path under the pear tree rises to the sky. Forest or star - one silver, up to the edge of the night’s shore. Whether on dew or on a cloud treads a slender doe now? Dreamy foxes and weasels flow in the realm of owls and moths. The moon struts in the sky, lures the dazed senses. It cast charm on the waters, possessed the plants, animal world, women's inner selves ... Wild processions push to the light, omniscient sabbath gathers... Oh, our guide, the light of our trails! When it dims, three completely dark nights will follow, behind them - empty, vain days. And we just wait and wait, lost in the shadows, until the dark eyes flash bloody circle again. To close this fear in the eye pupil, in an empty stem, tree hollow, bone, so it couldn’t come out as long as silver calls up wild circles, before the moon pulls on a foxy hat of frost and death will come quietly cloaked in winter. And now shine! shine! up to the brim! Omniscient sabbath! Animals green like grass laud you. Green milky way - narrow path of roe deer, of moss, moss-like, moss-grown. Oh, our guide, the light of our trails! Hey, hey, darker and darker, less, less light in the sky. Lay, lay your eyes on us in your eternal transitions! Hey, hey, darker and darker, hey, hey, the shadows proliferate, Hey, hey, here your wild gathering is calling you!

[English translation below] ZIMOWA Las wyostrza mu rysy jak ptasie, Jeden krok w zielony drzewny cień, i zawsze jest mrok pod jodłami, w dolinkach lata skrzy niebieski śnieg, i zawsze jest noc w bezruchu uświęconej ciszy, a gwiazdy aż chrzęszczą o siebie, nie mieszcząc się na niebie, czystym jak kryształ niebie, niebie jego zimy. Wszystkie drogi prowadzą do ciebie. Nieb skrząca kopuła otula bezpiecznie, oddziela, otacza, zamyka i chroni. W świetle ciepłego kręgu ognia - tylko on, cisza i blask... Milczący zimowy duch z cichym sercem jodły bijącym pod skórą zwierzęcia. Przez czas, przez koła istnień, nurtem snów i wspomnień (przestrzenie bezimiennych gwiazd, przez kręgi lat strumienie zim i nocy) mój los podąża zawsze śladem twoim. Piękny i dobry jest mróz. To właśnie on weźmie w opiekę jego ciało, gdy dusza już zaśnie w śniegach, rozbłyśnie w jednej z iskier lodowych drobin. Wtedy jego cisza spadnie jak ptak w moją zieloną zamieć, mróz ukoi serce aż przestanie drżeć. Łagodna śmierć, jak sen po długim dniu, uspokoi czule, by świat nabrał sił i znów wprawił w ruch bezkresne koła czasu, święty obrót, wieczny powrót roziskrzona nieskończoność, jeszcze jeden cykl.. Przez czas, przez koła istnień, nurtem snów i wspomnień, mój los podąża zawsze śladem twoim. Spojrzałam wstecz przez soczewkę lat, i widzę go jak idzie, młody, przez cichej ćmy cienisty las, wtem staje i rozkłada ręce, a noc przepływa mu przez pierś strumieniem o zapachu świeżej wody. Na jego dnie czarniejszy kształt, owalny chłód jak zimny kamień. Widać już wtedy była w nim ta miłość ciemniejsza niż śmierć. WINTRY SONG The forest sharpens his face into bird-like, One step into the green shade of trees, and there is always darkness under the firs, in the niches of summer sparkles the blue snow, and there is always night in the stillness of hallowed silence, and the stars grind against each other, having not enough room in the sky, crystal-clear sky, the sky of his winter. All the roads lead to you. Glittering vault of the skies securely wraps, separates, surrounds, closes and protects. In the light of a warm circle of fire - only him, silence and light… Silent winter spirit with a quiet heart of fir beating under the skin of an animal. Through the time, through the circles of existences, with the flow of dreams and memories (dimensions of nameless stars, through the coils of years, streams of winters and nights) my fate always follows your footsteps. Beautiful and good is the frost. This is it, what will take care of his body, when the soul falls asleep in the snows, flashes in one of the sparks of icy specks. Then his silence will fall like a bird into my green blizzard, the frost will soothe the heart until it stops trembling. Tender death, like a dream after a long day, will calm it fondly to let the world gain strength and to again put in motion infinite wheels of time, sacred round, eternal return, dazzling infinity, one more cycle… Through the time, through the circles of existences, with the flow of dreams and memories, my fate always follows your footsteps. I looked back through the lens of the years, and I see young him as he goes by the silent moth-shady forest, then he stops and unfolds his hands, and the night passes through his chest as the stream with the scent of fresh water. On its bottom is a blacker shape, oval chill like cold stone. Apparently it already was in him - this love darker than death.

[English translation below] WIEDŹMOWA /świat nocy się otworzy/ Drzwi, o drzwi otwórzcie się dla mnie... W ciszy umiera coś pod skórą. W tej ciszy w której krew nie krzepnie, cienie sylwetek martwych zwierząt, zamkniętych dawno oczu niepojęty wzrok. W świecie gdzie śmierć spada z nieba, życie kiełkuje w ziemi, ja jestem ziemią z głową w niebie, choć jestem z ciała i krwi. Kto zna moją noc... Kto zna moją noc... W roślinnych dzbanach kipi szał pijanych śmiercią kruchych ciał, by jeszcze szybciej, jeszcze więcej, w górę zanim umrze, umrze... pęd! Jodły, pasy zielonej czerni, lato, zapach, płomienie ziemi... Pożeram światy, zieleń, światło, karmię noc. Z dołu w górę, z góry na dół, z koron do korzeni - moje światło, moja ciemność i świadomość ziemi. Pożeram światy, zieleń, światło, karmię noc. Wola ziemi śpi jeszcze, bo ta wcześnie zmarła... Ja obudzę zwierzęta i otworzę ziarna. W ciszy umiera coś pod skórą, lecz tli się życia pieśń popielna. Kto zna moją noc... Kto zna moją noc... Przyjmę ziemię całą, by po niej cicho stąpać, w snach, w których zamiast włosów mam różane pnącza. Kwiat lipy czesze włosy, świat nocy się otworzy, ciało jest całe z oczu - ja jestem z ciała i krwi /o drzwi o drzwi / Wszędzie obca.. Z dołu w górę, z góry na dół, z koron do korzeni - moje światło, moja ciemność i świadomość ziemi. Pożeram światy, zieleń, światło, karmię noc. Poddana jak ocean tajemnym, ciemnym przypływom w głębi swojego ciała. Z duszą splecioną z ciałem, ciałem związanym z ziemią i księżycem, z siłą wewnętrznych prądów. Co ty możesz zobaczyć ludzkimi oczami przez zewnętrzną skorupkę niestarego ciała? Cienie falują wewnątrz jak ciemny ocean. Co ty możesz zobaczyć ludzkimi oczami przez zewnętrzną skorupkę niestarego ciała? Świat nocy się otworzy i tak i tak i tak i tak! Kto zna moją noc... Kto zna moją noc, pozna moją moc. THE WITCHY SONG /world of the night will open / Door, oh door, open yourself for me… In the silence, something dies under the skin. In this silence in which blood does not clot, shadows of the silhouettes of dead animals, inconceivable look of long-closed eyes. In a world where death falls from heaven, life sprouts in the soil, I am an earth with its head in the sky, though I am of flesh and blood. Who knows my night… Who knows my night… In the vegetal jugs seethes a frenzy of fragile bodies drunken with death, to go even faster, even further up before it dies, dies… dash! Firs, stripes of green blackness, summer, scent, flames of earth… I devour the worlds, the green, the light, I feed the night. From bottom to top, from top to bottom, from treetops to roots - my light, my darkness and the awareness of the earth. I devour the worlds, the green, the light, I feed the night. The will of the earth is still asleep, because it died early… I will wake the animals and open the grains. In silence, something dies under the skin, but the ashen song of life still smoulders. Who knows my night… Who knows my night… I will take the whole earth to quietly tread on, in dreams where instead of hair I have rose creepers. Linden blossom combs my hair, the world of the night will open, the whole body is made of eyes - I am of flesh and blood /door oh door/ I’m a stranger everywhere… From bottom to top, from top to bottom, from treetops to roots - my light, my darkness and the awareness of the earth. I devour the worlds, the green, the light, I feed the night. Subjected like the ocean to mysterious dark tides in the depths of my body… With the soul intertwined with the body, the body connected with the earth and the moon, with the strength of internal flows. What can you see with your human eyes through the outer shell of a not-old body? Inside, the shadows are waving like a dark ocean. What can you see with your human eyes through the outer shell of a not-old body? The world of the night will open anyway anyway anyway! Who knows my night… Who knows my night, will know my power.

[English translation below] ROŚLINY Wieczna bezgwiezdna noc wlewa w usta czerń co dławi. Nie mieści pustyni bieli krucha szkatułka czaszki... sypią się na zewnątrz ziarna śniegu coraz cięższe. Coraz trudniej iść po pas we własnej klęsce. Z ciemności zawsze patrzą oczy drzew. Gdy spod półprzymkniętych powiek dojrzą mój niepewny krok, w mroku mignie ciemny kształt i zanim go mój wzrok dogoni, już buk wyciąga dłoń i chwyta, i chroni. Cokolwiek się stanie, będę mieć rośliny. Zieloność znów upomni się o mnie, wyciągnie po mnie dłonie liści z zakamarków miasta, rzuci mi pod stopy ptasie gniazdka z puchu i mchu, i razem z nią podążę dalej, rosnąc ku latu. Obrazy wizji rozmyją się w łzach, lecz boski przepych roślin zawsze porwie wzrok, gdy pod naskórkiem świata nieprzerwanie brzmi prześwięty, święty, święty spokój rzeczy wiecznych - moja zielona przepełnia. Cokolwiek się stanie, będę mieć rośliny. Kolejny raz zanurzyć się w trawy które wszystkim brzmią, ulecieć w wir dźwięczących słońc, w kłosy wplątać wzrok zmęczony, opiekuńcze ciepło ziemi chłonąć z ciał miodowych łąk... Cokolwiek się stanie, będę mieć rośliny. PLANTS Eternal starless night pours choking blackness into the mouth. Fragile casket of the skull is not enough to hold the desert of white... pouring out snow grains ever heavier. It’s getting harder to go further treading in my own defeat up to my waist. From the darkness always look the eyes of trees. When from beneath their half-closed eyelids they notice my hesitant step, in the darkness flashes a dark shape and before my eyes can catch it, the beech is stretching out its hand and grabs, and protects. Whatever happens, I will have plants. Greenness will reclaim me again, it will pull the palms of the leaves out of every nook and cranny of the city, it will throw at my feet birds’ nests of fluff and moss, and joining it I will follow further, growing up to the summer. The images of the visions will blur in tears, but the divine splendour of plants will always capture the sight, when under the skin of the world incessantly sounds the most sacred, hallowed, divine serenity of eternal things - my green over-fullness. Whatever happens, I will have plants To dive once again into the grasses sounding of everything, to fly into the whirl of the sonorous sun, to entangle the tired sight into the cereal ears, to absorb the caring warmth of the earth from the bodies of honey meadows… Whatever happens, I will have plants

[English translation below] JA, OLCHA Przede mną – woda, powolny nurt toczy się - mętna borowin rdza, wokół pnie szare, poduchy mchów, na nich ja - olcha wśród swych sióstr. Za naszymi plecami moczary, bagniska, które już dawno pogasiły światła, gdzie od lat nic nie pali świeczek w nocy i tylko żółte kwiaty błyszczą na mokradłach. Na korze dotyk dwóch ciepłych rąk, czuć młode życie, tak blisko mnie, jak po spękanej korze zaczyna się piąć, w gałęziach gniazdo jak ptaki uwije. I szelest kart z drżącymi liśćmi zmiesza się do cna, gdy będzie czytać słowa tych, których dawno nie ma... Pozostał po nich tylko nikły ślad, jak słaby zapach wielkiej rzeki, co niegdyś płynęła doliną, gdzie teraz nad moczarem kwitnie wieczna mgła. I będzie pisać własne słowa w odpowiedzi, próbując niedojrzałą myślą wieczność spętać. A chmiel się po pniu wije, chmiel się po pniu wije... Czas płynie, płynie woda, ludzie i zwierzęta, pod pustym niebem które nie będzie pamiętać. Kiedyś byłam taka sama. W szumie soków brzmiał wieczności głód. (nieśmiertelność!) Lata przeszły, krew stężała, życia coraz mniej. (a pod korą mądrość wielu zim) Z kości piach, z pni czarna skała, w sypki torf czas zaklnie ciała mchów. Cichy głos z wnętrza bagna - fale martwych rzek. Stu słońc spirale znikły we mgle. Już nikt nie siada w gałęziach drzew. Może gdzieś żyje, daleko stąd, a może zginął w tłumie cieni. A chmiel się po pniu wije, chmiel się po pniu wije... Czas płynie, płynie woda, ludzie i zwierzęta, pod pustym niebem które nie będzie pamiętać. Pochylam się coraz niżej nad podmokłą ziemią, twarz pomarszczonej kory w dłoniach liści chowam. Zamglony wzrok opuszczam w świat okrągłych mchów... wkrótce odnajdę swoją wieczność tam - jedyną nieśmiertelność dla śmiertelnych ciał... Z kości piach, z pni czarna skała, w sypki torf czas zaklnie ciała mchów. Cichy głos z wnętrza bagna - fale martwych rzek. I, AN ALDER Before me – water, slow current rolls on – murky rust of mud, the gray trunks around me, cushions of moss, on them - I, an alder, among my sisters. Behind our backs swamps, bogs, which long ago have dimmed their lights, where for years nothing has burned candles at night and only yellow flowers glisten in the marshes. On the bark - the touch of two warm hands. to feel young life so close to me, as it starts climbing up the cracked bark to make the nest in the branches like birds. And the rustle of pages will mix up with trembling leaves entirely, when he will read the words of those who are long gone… All they left behind is dim trace, like faint smell of the big river that once flowed along this valley, where now eternal mist blossoms over the mire. And he will write his own words in reply, trying to confine the eternity within immature thought. And the hop twines around the trunk, the hop twines around the trunk… Time flows as flow water, people and animals, under an empty sky that will not remember. I used to be the same. In the flow of the saps sounded the hunger of eternity. (immortality!) Years have passed, blood has tensed, less and less life. (and under the bark- wisdom of many winters) Bones to sand, trunks to black rock, time’s spell will turn bodies of the mosses into loose peat. A quiet voice from inside the swamp - waves of dead rivers. Spirals of a hundred suns vanished in the mist. No one sits in the branches of trees. Maybe he is alive, somewhere far away, and maybe he died in the crowd of shadows. And the hop twines around the trunk, the hop twines around the trunk… Time flows as flow water, people and animals, under an empty sky that will not remember. I lean lower and lower over the wet ground, I hide the face of wrinkled bark in the hands of leaves. I lower my hazy eyes into the world of round mosses… there I will soon find my eternity - the only immortality for mortal bodies… Bones to sand, trunks to black rock, time’s spell will turn bodies of the mosses into loose peat. A quiet voice from inside the swamp - waves of dead rivers.

[English translation below] MINIONA Chłód już starł wieczorne ciepło z pni, a z twoich ust i z twoich myśli ciepło wspomnień, dawny blask, kiedy ty to na pewno byłeś ty. Młodość nie wątpi w swoje ja. Gdzieś zgubił się twój duch. Pod powiekami liści, w drzewnych snach tli się, tli dawno porzucona jasna jaźń. Gdy nocny cień otwiera dawny świat, dawne rany, znów idziecie dalej tą drogą przez las, zawsze tą samą , niezmiennie od lat. A drzewa piją waszą młodość, gdy pijani nad ranem trzymacie się siebie nawzajem na chwiejnej tratwie świata, by nie opaść w mrok. Jeszcze nie. Mosty prawdziwe i mosty z mgły mijają, mijają... A las pił ogień pijanych dusz, chłonął wasze światło, pierwszą gwiazdę naiwnych życzeń. Chwytał śmiesznie wielkie słowa: wieczność, nigdy, zawsze, kocham, bóg... aż sam napęczniał magią. Kiedyś była twoja a teraz jest w nim, zapisana w drzewach światłem wielu dni, w korze i w korzeniach – w ich pamięci tkwi twój cały świat. Bo to była droga, która była twoja, to była noc, która tworzy wszystko, przez każdy sen będziesz szedł tą ścieżką, by nigdy nigdzie nie dojść. Bo nigdy się nie kończą senne mosty z mgły, ani drzewa przy drodze do tamtego domu. Nigdy i nigdzie nie kończysz się ty i twoja moc zaklęta w rośliny. Patrz przez soczewkę lat na swój wielki mit zamknięty w słojach drzew. (Tam rodził się Twój duch) Twoje najświętsze ja - tylko pamięć milczących pni. (Tam gnieździ się Twój duch) One strzegą dla Ciebie zagubionych prawd, a wiecznie głodne leśne cienie przez lata będą karmić się zieloną krwią twoich wspomnień. Cokolwiek się stanie, będziesz mieć rośliny i lasu wieczną pamięć trwalszą niż kamienie. Więc rośnij – wyżej, wyżej, w górę zanim umrzesz-umrzesz, nim wszechświat się obróci i-... z kości piach z pni czarna skała... Bo to była droga, która była twoja, to była noc, która tworzy wszystko, przez każdy sen będziesz szedł tą ścieżką. To była droga, która była twoja, więc idź, idź, idź dokąd woła... Idź dalej sam. GONE The cold has wiped away the evening warmth from the trunks, and from your lips and your thoughts - warmth of memories, past glow, when you it was really you. Youth doesn't doubt in its own self. Your spirit has been lost somewhere. Under the eyelids of leaves, in arboreal dreams, smoulders long abandoned bright self. When the night shade opens the old world, old wounds, again, you still follow this path through the forest, always the same, no change for years. And the trees drink your youth, when drunk in the morning you hold on to each other on the wobbly raft of the world, not to fall into the darkness. Not yet. Real bridges and bridges of fog they pass, pass ... And the forest drank the fire of drunken souls, absorbed your light, the first star of naive wishes. It caught ridiculously big words: eternity, never, always, love, god ... until it itself swelled with magic, which used to be yours, and now it's in that forest, written in trees with the light of many days, in the bark and the roots - in their memory dwells your whole world. Because it was the way which was yours, it was a night that creates everything, through every dream you will follow this path, never to get anywhere. Because dreamy bridges of fog never come to an end, nor do trees by the way to that house. Never and nowhere is the end of your self and your power turned into plants. Look through the lens of years at your great myth locked in the rings of trees. (Your spirit was born there) Your most sacred self - only the memory of silent trunks. (Your spirit nestles there) They guard the lost truths for you, and eternally hungry forest shadows for long years will be feeding on the green blood of your memories. Whatever happens, you will have plants and the everlasting memory of the forest, lasting longer than stones. So grow - higher, higher, up before you die-die, before the universe turns and ... bones to sand, trunks to black rock ... Because it was the way which was yours, it was a night that creates everything, through every dream you will follow this path. It was the way that was yours, so go, go, go where it calls ... Go on alone.