[English translation below]

JA, OLCHA

Przede mną – woda, powolny nurt
toczy się - mętna borowin rdza,
wokół pnie szare, poduchy mchów,
na nich ja - olcha wśród swych sióstr.
Za naszymi plecami moczary, bagniska,
które już dawno pogasiły światła,
gdzie od lat nic nie pali świeczek w nocy
i tylko żółte kwiaty błyszczą na mokradłach.
Na korze dotyk dwóch ciepłych rąk,
czuć młode życie, tak blisko mnie,
jak po spękanej korze zaczyna się piąć,
w gałęziach gniazdo jak ptaki uwije.
I szelest kart z drżącymi liśćmi
zmiesza się do cna,
gdy będzie czytać słowa tych,
których dawno nie ma...
Pozostał po nich tylko nikły ślad, jak słaby zapach
wielkiej rzeki, co niegdyś płynęła doliną,
gdzie teraz nad moczarem kwitnie wieczna mgła.
I będzie pisać własne słowa w odpowiedzi,
próbując niedojrzałą myślą wieczność spętać.

A chmiel się po pniu wije,
chmiel się po pniu wije...
Czas płynie, płynie woda, ludzie i zwierzęta,
pod pustym niebem które nie będzie pamiętać.

Kiedyś byłam taka sama.
W szumie soków brzmiał wieczności głód.
(nieśmiertelność!)
Lata przeszły, krew stężała,
życia coraz mniej.
(a pod korą mądrość wielu zim)
Z kości piach, z pni czarna skała,
w sypki torf czas zaklnie ciała mchów.
Cichy głos z wnętrza bagna
- fale martwych rzek.

Stu słońc spirale znikły we mgle.
Już nikt nie siada w gałęziach drzew.
Może gdzieś żyje, daleko stąd,
a może zginął w tłumie cieni.

A chmiel się po pniu wije,
chmiel się po pniu wije...
Czas płynie, płynie woda, ludzie i zwierzęta,
pod pustym niebem które nie będzie pamiętać.

Pochylam się coraz niżej nad podmokłą ziemią,
twarz pomarszczonej kory
w dłoniach liści chowam.
Zamglony wzrok opuszczam
w świat okrągłych mchów...
wkrótce odnajdę swoją wieczność tam
- jedyną nieśmiertelność dla śmiertelnych ciał...

Z kości piach, z pni czarna skała,
w sypki torf czas zaklnie ciała mchów.
Cichy głos z wnętrza bagna
- fale martwych rzek.

I, AN ALDER

Before me – water, slow current
rolls on – murky rust of mud,
the gray trunks around me, cushions of moss,
on them - I, an alder, among my sisters.
Behind our backs swamps, bogs,
which long ago have dimmed their lights,
where for years nothing has burned candles at night
and only yellow flowers glisten in the marshes.
On the bark - the touch of two warm hands.
to feel young life so close to me,
as it starts climbing up the cracked bark
to make the nest in the branches like birds.
And the rustle of pages will mix up with trembling leaves
entirely,
when he will read the words of those
who are long gone…
All they left behind is dim trace, like faint smell
of the big river that once flowed along this valley,
where now eternal mist blossoms over the mire.
And he will write his own words in reply,
trying to confine the eternity within immature thought.

And the hop twines around the trunk,
the hop twines around the trunk…
Time flows as flow water, people and animals,
under an empty sky that will not remember.

I used to be the same.
In the flow of the saps sounded the hunger of eternity.
(immortality!)
Years have passed, blood has tensed,
less and less life.
(and under the bark- wisdom of many winters)
Bones to sand, trunks to black rock,
time’s spell will turn bodies of the mosses into loose peat.
A quiet voice from inside the swamp
- waves of dead rivers.

Spirals of a hundred suns vanished in the mist.
No one sits in the branches of trees.
Maybe he is alive, somewhere far away,
and maybe he died in the crowd of shadows.

And the hop twines around the trunk,
the hop twines around the trunk…
Time flows as flow water, people and animals,
under an empty sky that will not remember.

I lean lower and lower over the wet ground,
I hide the face of wrinkled bark
in the hands of leaves.
I lower my hazy eyes
into the world of round mosses…
there I will soon find my eternity
- the only immortality for mortal bodies…

Bones to sand, trunks to black rock,
time’s spell will turn bodies of the mosses into loose peat.
A quiet voice from inside the swamp
- waves of dead rivers.