[POL]

SIOSTRY
Młodości, siostro młodsza dzisiejszego ja,
wiosno mojego roku.
W rdzy żył krwi świeżej kropla, bladych wspomnień blask,
snu uśmiechnięty spokój.
Nim mnie zawołał cień,
wyrósł spod ziemi mrok,
a noc opadła z chmur nad umarłym lasem,
inny świat, inna ja, w jasnym śnie jasna twarz...
gdzie odeszło światło?

Oglądam cię z oddali, gdzie mnie rzucił czas,
jak rośniesz
i swoim śmiechem słońce poisz.

Znam liści krzyk każdego z lat
i z każdym rokiem bardziej
pozwala mi się zbliżyć świat,
odkrywać życia twarze,
odrzucam cień, rozświetlam mrok
dopóki tylko można,
wiosenny świt, co nie chciałby
nic wiedzieć o wieczorze.
Tarnina chmurą drobnych białych kwiatów
wybuchać będzie raz po raz i raz po raz.
Ja jestem świat - galeria świateł i zapachów,
po brzegi pełna przeżywanych stokroć wzruszeń.

Do pełni jeszcze cień,
do pełni jeszcze śmierć, o którą można prosić już bez lęku,
gdy liści krzyk umilknie, by zespolić się z jesienną nocą.
Lecz teraz śmierci z daleka skinąć, gdy zamajaczy wśrod skarlałych drzew dawnego sadu ,
lecz teraz płonąć, rosnąć, płynąć, być wiatrem, wodą
i swoim śmiechem słońce poić .

Odnalazł mnie świat, którego nie chciałaś znać,
trwający we mnie zawsze podskórną tęsknotą.
Północny chłód, skryty w korzeniach drzew
pod jasnym niebem letniego południa.
I pochyliłam się nad śniącym w cieniu liściem,
co w zagłębieniu dłoni chłodną kroplę chronił.
Dotknęłam jej pragnieniem spierzchniętych warg
i spiłam z gładkiej blaszki niebieski nocny cień.

Krzyczące liśćmi lata wypełniły się.
O śnieg bez lęku proszę.
Młodości, siostro młodsza, mój daleki śnie,
wśród nocy ty idziesz za mną,
swoim śmiechem słońce poisz .

[ENG]

SISTERS
Oh youth, the younger sister of my today’s self,
spring of my year.
In the rust of veins, a fresh drop of blood, the glow of pale memories,
a smiling calmness of a dream.
Before the shadow called me,
darkness rose from beneath the earth,
and the night fell from the clouds over the dead forest,
another world, another me, bright face in a bright dream ...
where did the light go?

From afar where time threw me I watch you
as you grow
and you nourish the sun with your laughter.

I know the scream of the leaves of each year,
and with every passing year
the world lets me come closer,
discover facets of life.
I reject the shadow, I brighten the dark
as long as I’m allowed to,
like a spring dawn, which would not like
to know anything about the evening.
Blackthorn with a cloud of tiny white flowers
will explode again and again and again.
I am the world - a gallery of lights and fragrances,
to the brim full of emotions experienced a hundred times.

To reach the fullness – a shadow is still needed,
a death, for which I could ask without fear,
when the leaves' scream will stop to unite with the autumn night.
But now I’m to greet the death from the distance, when it looms among the dwarfed trees of the once-orchard.
But now I am to burn, grow, flow, to be wind, water
and nourish the sun with my laughter.

A world you didn't want to know found me,
a world always abiding inside me as under-skin longing.
Northern cold, hidden in the roots of trees
even under the bright sky of summer noon.
And I leaned over the leaf dreaming in the shadows,
which in the hollow of its hand protected a cool drop.
I touched it with a craving of the dry lips
and I drank a blue night shadow from a smooth lamina.

The years screaming with leaves fulfilled.
I am asking for snow without fear.
Oh, youth, my younger sister, my distant dream,
amongst the night you’re following me,
you nourish the sun with your laughter.